De Duitse choreograaf Marco Goecke maakt in Nederland naam met zijn duistere en absurde dansvoorstellingen. Eerst bij Scapino Ballet, nu bij het Nederlands Dans Theater. Maar de man heeft ook zelf een duistere en absurde kant, zo blijkt uit zijn niet te tolereren uitspatting om hondenpoep in het gezicht te smeren van een Duitse recensente die kritisch schreef over zijn werk.
Chantal is een jonge Brabantse boerin, vlotte babbel, goedlachs. Ze houdt kippen, geiten, koeien en is nu ook… toneelmeester. Haar koeien Dora en Trix zijn geen melkmachines meer, ze zijn ervaren toneelactrices en spelen zichzelf.
Het is bijna kerst en Spotify heeft ongevraagd een lange lijst voor me gemaakt: Kerst bij de boom, heet die. Paul McCartney staat erop met Wonderful Christmas en Queen met Thank God it is Christmas. Lonely this Christmas van Mud staat er ook op. Dat is jeugdsentiment. Ik vind het best, een gegeven paard kijk je niet in de bek. Maar in de lijst zie ik nergens Troostlied voor wie met kerst alleen zijn van Meindert Talma. Een somber nummer en tegelijkertijd hilarisch. Nou Spotify, dat lied mag er best bij. Minder mainstream, meer eigenzinnigheid graag.
Het is een mooi evenement, zo tijdens de donkere dagen voor kerst: Night of the Arts, voorheen Nacht van de Kunsten, bij de Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg. Het is een energiek avondje talenten scouten: dansers, theatermakers, muzikanten, zangers, klassieke musici, om aan het eind van de avond te constateren dat het wel snor zit met de nieuwe lichting artiesten en kunstenaars.
Het is plat, hilarisch, spannend en confronterend. Maar bovenal, het is razend populair. In Enschede. Onder studenten. En dat is de bedoeling: Huize Enschede is gemaakt om studenten warm te maken voor theater en dat lukt voortreffelijk. Moet studentenstad Tilburg nadenken over een Huize de Heuvel of Huize Piusplein?
Theatergezelschap De Warme Winkel streek neer in de Visitatiekapel in hartje Tilburg. Acteurs Lisa Verbelen en Floryan Meyer speelden daar de voorstelling 'Lady Chatterley's Lover', vrij naar de roman uit 1928 van D.H. Lawrence. Het is een prachtig stuk, maar wat bleek daar tegelijkertijd: die kapel is een prachtige, intieme locatie voor theater. Waarschijnlijk ook voor muziek en beeldende kunst.
Hé stadsdichter, hé Rodgairo, mag ik je een idee aan de hand doen? wat zou je ervan vinden om hippe urban culture te verbinden met het het harde, eenzame, eerzame vak van een romanschrijver? Hoe? Nou, wat denk je van muurschilderingen in de stad gebaseerd op mooie romans van Tilburgse schrijvers? Ik leg het even uit.
Ik had het niet verwacht. Aanvankelijk veronderstelde ik dat de bezoekers van kunstenfestival Kaapstad de kat uit de boom zouden kijken, dat ze schoorvoetend mee zouden doen aan de interactieve acts. Maar de interactie is overweldigend. Zoveel mensen die een blauwe slang door de straten voorttrekken, zoveel mensen die dansen met winkelwagentjes, zoveel Tilburgers die zich even Fred Flintstone wanen en grijze lichtgewicht rotsstenen in beweging brengen. Wat een enthousiasme.
Had mijn stad maar één zo'n plein, één zo'n paleis, één zo'n kerk. Wat zou het een pronkstuk zijn. In Florence vechten de paleizen en pleinen om je aandacht. Het is overweldigend daar in die Italiaanse Renaissancestad. Het is een openluchtmuseum met lange rijen bij bezienswaardigheden die doen denken aan de rijen in de Efteling. Dat dan weer wel.
Het gaat als een lopend vuurtje. Theaters, gezelschappen, wijzigen hun naam. En dat niet zomaar. Ze lenen' de naam van grote spelers uit het culturele veld. Het is een gimmick die best nog even zou kunnen voortduren. Wordt Tilburgs poppodium 013 de Heineken Music Hall?
Mooie stad, Lublin in het oosten van Polen. Erg cultureel ook. Ik kom er elk najaar en help tijdens het Lublin Dans Festival Poolse studenten om een dansrecensie of artikel over dans te schrijven. Nu met de brute invasie in Oekraïne door agressor Poetin hebben ze geen tijd voor dans. Hun Lublin zet zich met man en macht in voor gevluchte Oekraïners.
Wie Pete is? eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Maar na het zien van de voorstelling 'What ever happened to mr Pete?' weet ik zeker dat ik niet in zijn schoenen wil staan. Pete laat het leven over zich heenkomen. Hij is de grip kwijt, hij is in de war. Als toeschouwer moet je dit stuk ook over je heen laten komen, want de verwarring slaat over naar de tribune. Het ontroert, maar beklemt nog veel meer.