Houden ze ons een spiegel voor? Jazeker, maar nog meer krijgen we een ferme klap in het gezicht. 'Word wakker! Neem ons serieus! Kijk hoe belachelijk jij jezelf gedraagt!' In Beloved Dear Friend van Dries Verhoeven nemen Afrikaanse acteurs de westerling op een speelse én confronterende wijze op de hak. Ze zetten het westers mensbeeld op zijn kop. De boodschap komt snoeihard binnen.
Geef je onverbloemd je mening, zelfs al is die vernietigend? Of praat je mensen naar de mond, overstelp je ze met complimenten, terwijl je diezelfde mensen achter hun rug neersabelt? Voor de dwarse Alceste, hoofdpersoon in het kluchtige, dynamische Mission Moliêre, is dat geen vraag. Hij zegt wat ie denkt. Recht voor zijn raap.
Meteen bij binnenkomst bij de expositie KRAAAN in De Pont wordt de weg versperd door een kudde giraffen, althans de skeletten ervan. Ze zijn vrij groot en gemaakt van kunststof. Een eenheid is de kudde niet bepaald. De giraffen lopen uit de pas en de nekken steken alle kanten uit. Het oogt opstandig.
Wat een sterke blikvanger, die grote Amerikaanse wagen bovenop een heuvel, een puntige berg in de vorm van een kegel. Het lijkt dat die pick-up truck vanuit een bouwkraan van grote hoogte met precisie naar beneden is gestort. De carrosserie van de wagen is gespietst door de scherpe punt van de kegel en het gevaarte balanceert boven de hoofden van de toeschouwers die eronderdoor kunnen lopen.
Wat moet het een avontuur zijn geweest om zo'n voorstelling te mogen maken. In de beeldende, fysieke, rauwe, ook hilarische performance Deeg spelen Peter Vandemeulebroecke en Jef Van Gestel met meel en met deeg en creëren zo fantastische hilarische scènes. Maar gaandeweg maken ze ook terloopse installaties die verwijzen naar museale sculpturen.
Wie bij de naam Ronaldo niet onmiddellijk aan voetbal denkt, maar een brede lach tevoorschijn tovert en beelden voor ogen krijgt van de tragikomisch, Italiaans babbelende clowns van Circus Ronaldo, die hoort wellicht tot een minderheid, maar wel tot een bevoorrechte minderheid.
Het is een bijzonder beeld: verticale, beweegbare boomstammen en hoog in de lucht een zwevend raamwerk met daarop zeven dansers. Het is een jungle waarin ze moeten overleven. Met 'The man who fell from te sky' gaat Panama Pictures onverdroten voort op de ingeslagen weg: dans met circus, maar vooral met het uitvergroten van een dynamische mancave met haantjesgedrag, rivaliteit, soms een helpende hand en vriendschap, vaker egoïsme en eigenbelang.
De inhoud is hip, modern en kritisch, de vorm is soms traditioneel. In de voorstelling Fiq! (Word wakker!) toont het Marokkaanse circus Groupe Acrobatique de Tanger dat het het nieuwe circus omarmt, maar dat het niettemin teruggrijpt naar elementen van het klassieke circus.
Wat doe je met een pallet in het circus? De jonge acrobaten van het Zwitserse Zirkus FahraAwaY veel, ze weten er raad mee. Dat laten ze zien op Circolo in Tilburg. Het contrast tussen de kwetsbaarheid van hun verfijnde circusacts en de rauwheid van houten pallets waarmee ze in de weer zijn is mooi, erg inventief ook.
Hij brengt het dagelijks leven, vooral het dagelijks leed van Syrië, dicht bij de toeschouwer. In zijn solovoorstelling Runa jongleert acrobaat en verhalenverteller Amer Kabbani met keien, planken en Perzische tapijten, vaak met spullen van de straat. Het is alsof je naar een voorstelling op de pleinen van Damascus of Homs kijkt.
Het zit wel goed met de opvolging in de komediantenfamilie Ronaldo. David en Danny zijn de zesde generatie in deze circusdynastie. Maar de zevende generatie klopt op de deur. En hoe? In de theatrale, komische, vooral weemoedige voorstelling Sono Io? maakt Pepijn, de zoon van Danny, zijn opwachting. Hij speelt samen met zijn vader, treedt in zijn voetsporen en streeft hem voorbij. Zo gaat dat tussen vader en zoon, Maar niet zonder slag of stoot.
In museum De Pont weerkaatst het aanslaan van een gitaar. Eén toon, één akkoord, E-mineur. Steeds opnieuw. Het is niet de enige herhaling in Time Changes Everything, de imponerende expositie van de IJslandse kunstenaar Ragnar Kjartansson. Zijn werk is theatraal en muzikaal, stevig geïnspireerd door performance-art. De Pont verandert erdoor in een levendig muziektheater.