Acht dansers, in groen, blauwe, roze en zwarte hemdjes, topjes en broekjes, springen een dik uur energiek op en neer. Synchroon, rechtop, van voor naar achteren, naast elkaar, voor elkaar, door elkaar, in steeds wisselende, gestroomlijnde, mathematische formaties. Choreograaf Jan Martens maakt opnieuw indruk met een reprise van ‘THE DOG DAYS ARE OVER’.
Het programma van Theaterfestival Boulevard biedt ruimschoots plaats aan gearriveerde en nieuwe gezelschappen uit het Zuiden van het land en ook voor theater, dans en circus van de zuiderburen. Daarmee weet het festival zich te onderscheiden. Een impressie van een Brabantse en een Vlaamse productie: het absurde, knotsgekke ‘Not Quichot’ van Het Zuidelijk Toneel en het warme, memorabele familieportret ‘Foreverandevergem’ van Kopergietery.
Op festival Oerol zijn elk jaar voorstellingen van Brabantse theatermakers. Dit jaar zijn dat onder meer Zwermers, Frino en Mathieu Wijdeven. En dan duikt bij de theatrale talkshow ‘De Kapitalisten’ van Het NUT plots Ralf Embrechts op, initiatiefnemer van de Quiet 500 in Tilburg, om te praten over armoede en eerlijke verdeling. Een impressie.
Geen deuren om te verdwijnen, geen gordijnen waar acrobaten even achter kruipen, zoals in eerdere voorstellingen van Piet Van Dycke. In zijn nieuwe productie BEYOND, met dans en acrobatiek, domineren en sturen de vloeiende bewegingspatronen van de Vlaamse choreograaf van begin tot eind. Elke beweging, van elke acrobaat, is te zien. De première was op Oerol en BEYOND is ook te zien op de Boulevard en tijdens Circolo.
Hoe kan dit, hoe doet hij dat in hemelsnaam? Die vragen resoneren na het zien van de voorstelling ‘Ballroom’ van het Vlaamse gezelschap Post uit Hessdalen. In deze solo combineert Stijn Gruppin jonglerie met objectmanipulatie, en dat op verbluffende wijze. De ogen zien wat het hoofd maar niet kan begrijpen.
Apocalyptische sciencefiction, Oosterse martial art, Griekse mythologie, een diepere laag over de verhouding tussen kind en ouders: in ‘Holly Goosebumps’ van Het Zuidelijk Toneel komt dat moeiteloos bij elkaar. En dat gecombineerd met verwijzingen naar films door middel van soundtracks, handelingen, sfeer, beelden en quotes.
Met sprongen, salto’s en flikflakken - voorwaarts, achterwaarts - rennen de acrobaten van The Kings Fasttrack over de lange mat in de piste van het Kerstwintercircus. Vlak voor de tribune keren ze om en maken een nieuwe reeks salto’s. En mocht de toeschouwer niet weten in welke stad dit circus is dan geven de T-shirts van de artiesten van de artiesten uit Kazachstan het antwoord: PSV staat erop gedrukt.
De wereld wordt geregeerd door machines en de macht daarachter. Voor het individu, laat staan de eigenheid van een individu, is geen plaats en wie durft te spreken wordt bruut het zwijgen opgelegd. De sfeer in ‘La Chute des Anges’ (De val van de engelen) van Compagnie L’Oublié(e) is die van beangstigende dystopische romans als ‘Brave New World’ van Aldous Huxley, maar dan hoopvol verweven met slapstick, acrobatiek, dans, een filmische, suggestieve stemming, een imposant gebruik van techniek en een bijzonder spel van licht en vooral duisternis.
Ze lijken zussen, de allerbeste vriendinnen, steunen elkaar door dik en dun. In 'La Boule' zijn de acrobaten Kim Marro en Liam Lelarge voortdurend met elkaar verstrengeld. In de meest vreemde en onnavolgbare poses bewegen ze als één levend organisme door de piste. Welk been is van wie? Van wie is die arm? Die voet? Gedurende deze voorstelling wordt het voortdurend spannender en onvoorstelbaarder. En dan het is nog komisch en ontroerend ook.
Acrobatiek, dat zijn toch salto’s, artiesten die op elkaars schouders staan? Jazeker, maar niet onder alle omstandigheden. Dat blijkt bij de verbazingwekkende en kwetsbare voorstelling ‘Masha’ van Cie Palimsesta. Acrobatiek op een spekgladde vloer, als kijker ontdek je hoe moeilijk dat is en krijg je alsmaar meer waardering.
De ingrediënten: twee artiesten in ochtendjassen en een witte fiets. Het eindresultaat: een prachtige, poëtische en ontroerende circusvoorstelling met adembenemende acrobatiek in de piste én op de vierkante meter, verweven met persoonlijke verhalen en indrukwekkende zang.
Bij de fascinerende dansvoorstelling The End part 2 van Arno Schuitemaker voelt het alsof je op een dynamische clubavond bent, vol met zich uitputtende, zich uitlevende dansers. Ze zijn live te zien, maar ook sterk uitvergroot, door middel van projecties ook op immense doeken. Dat levert krachtige beelden op en dat in combinatie met de pulserende dwingende muziek, maakt The End... tot een voorstelling om je vingers bij af te likken.