Het is donker en ook weer niet. In 30 appearances of darkness van de choreograaf Arno Schuitemaker toont de duisternis haar gezicht. De dansers bewegen, vaak afzonderlijk, soms met tweeën, uiteindelijk als een ensemble. De toeschouwer vangt daar amper een glimp van op en tast in het duister. Frustrerend, dansen in het donker? Het is vooral fascinerend. De donkerte van Schuitemaker biedt namelijk lichtheid. Dat is spannend en gelukzalig.
Wat zie je, wat zie je niet? De video-installatie #Catalog of Shadows II is een tornado aan filmbeelden, sfeer en muziek. Die filmbeelden zijn overal. Op schermen, op de wanden. Uitvergroot, dan weer details, in elkaar overvloeiend. Vóór het publiek, naast het publiek, achter het publiek. Dat heeft ogen te kort. Performer Ulrika Kinn Svensson biedt gelukkig houvast, zij vertolkt in de beelden een verscheidenheid aan vrouwen. Ze speelt alle rollen en dat doet ze overtuigend.
Het is kijken naar veel moois. De beelden in het bos spreken voor zich, vertellen een sterk, eigen verhaal. Lustwarande, de jaarlijkse buitenexpositie in sterrenbos de Oude Warande in Tilburg, heeft doorgaans een grote mate van abstractie. Dit jaar zijn de beelden vaak figuratief, herkenbare afbeeldingen van mensen en wezens. Eh, dat wil zeggen, dat lijkt zo op het eerste gezicht, want deze prachtige expo is gelaagd, heeft diepgang, stroomt over van betekenis, en oogt toch laagdrempelig en toegankelijk.
De tekst is geweldig, de acteurs zijn geweldig. Tel daarbij op dat Toneelhuis Olympiade Dramatique 'Wachten op Godot' speelt in een immens grote en bovenal lege loods, dan klopt werkelijk alles. Deze voorstelling is een parel en ontzettend goed gespeeld. Timing, wisseling van drama naar slapstick, beresterk.
Reshuffle the Deck, de titel verwijst naar opschudden, naar een kentering, naar vernieuwing. United Cowboys, het performance-gezelschap uit Eindhoven, toont waar het al jaren goed in is. Reshuffle the Deck een krachtige melange van dans, beweging, chaos, beeldende kunst, muziek en film waarbij het handig zou zijn als de toeschouwer ook ogen in de rug zou hebben. Maar nieuw, nee, dat is het niet.
Wat een energie, wat een performer. Mogelijk zijn alle concerten van Nick Cave onvergetelijk, zijn optreden als afsluiter van Best Kept Secret 2022 was dat in ieder geval. Van de eerste tot de laatste song. White Elephant, Bright Horses, Tupelo, From Her To Eternity, de zanger ranselt ze in je gezicht, fluistert ze in je oor. Hij hypnotiseert, professioneel, met onmetelijke kracht, menselijk, met intense warmte. Magistraal en ontiegelijk aangrijpend.
Een vrouw, werkend bij een interwinkel, stuurt anoniem vijf keer hetzelfde boek naar een man die ze niet kent. Hij had het niet besteld, begon te lezen en moest huilen. Het is een fascinerend gegeven dat het plot van een roman zou kunnen zijn. Niet bij Anna van der Kruis. Zij schreef in haar boek 821 mensen die er ook toe doen. ultrakorte portretjes, inkijkjes, van zoekende, onzekere, sombere mensen die direct je hart binnenwandelen.
Een aanraking tussen mannen, zomaar, zonder bijbedoeling. Het ene moment teder, vaak speels, soms hard en agressief. In de dansvoorstelling Tender Men van de choreograaf Koen DePreter spelen zijn dansers met nabijheid tussen mannen. Dat leidt tot een licht en hoopvol caleidoscopisch stuk met de krachtige boodschap dat kwetsbaarheid en tederheid tussen mensen het winnen van destructie.
Het is een stuk uit 1978. Zo'n 43 jaar geleden maakte de Duitse choreograaf Pina Bausch haar 'Kontakthof', een voorstelling met elf dansers, elf danseressen in een soort parochiezaal. Die strakke zaal heeft een hoog podium waarvan de gordijnen zijn gesloten. De dansere bewegen door de zaal, individueel, dan weer als groep, en even vaak zitten ze op houten stoelen die tegen de muren staan.De mannen in pak, de dames in niet al je sjieke japonnen.
'Tijdelijk verblijf', is de titel van het nieuwe boek van Vrouwkje Tuinman. Haar boek is uitgebracht n de reeks Brabant Boek Presents. Elk jaar een boek van een Brabantse schrijver is het idee daarachter. Dat initiatief is lovenswaardig. Dat de auteur heeft gekozen voor een hartverscheurend, werkelijk gebeurd Brabants onderwerp is dat ook. De uitvoering valt tegen. Het verhaal wordt gehaast verteld. De schrijfster scheert langs de gebeurtenissen. Daardoor is het oppervlakkig, zonder dat diep in de karakters van personages te duiken.
De geschiedenis herhaal zich. Even lijkt het rustig, leven de mensen met enige tolerantie naast elkaar, maar gaandeweg laait de haat en onderdrukking weer op, staan groepen recht tegenover elkaar, hitsen de machtswellustelingen en politici het volk op.
'Carrying my father'. De titel belooft wat de voorstelling laat zien. Zonen die hun vaders dragen, maar ook vaders die hun zonen dragen, ondersteunen en uiteindelijk weer loslaten.