Hier vind je recensies die ik schreef. Het is een selectie, af en toe komt er een bij. Op de site met blogs lees je persoonlijke ervaringen. 

 Bij de fascinerende dansvoorstelling The End part 2 van Arno Schuitemaker voelt het alsof je op een dynamische clubavond bent, vol met zich uitputtende, zich uitlevende dansers. Ze zijn live te zien, maar ook sterk uitvergroot, door middel van projecties ook op immense doeken. Dat levert krachtige beelden op en dat in combinatie met de pulserende dwingende muziek, maakt The End... tot een voorstelling om je vingers bij af te likken.

United Cowboys, dat is chaos, rebellie, absurditeit, confrontatie, maar ook prachtige dans. Met Resilience viert het Eindhovense gezelschap dat het dertig jaar bestaat. Deze verpletterende jubileumvoorstelling bewijst dat Cowboys zich blijft ontwikkelen en de eigen identiteit voortdurend versterkt. In de overweldigende belevenis, een eerbetoon aan de kunsten,  zijn verwijzingen naar eerdere producties van de Cowboys, maar elke scène, elke beweging, elk idee oogt actueel. Mindblowing, wat gebeurt er veel.

Ongemakkelijk, fascinerend en verslavend. Met Yellow Horizon brengen choreograaf Annemijn Rijk en scenograaf Theun Mosk een indringende, zinsbegoochelende ervaring op het snijvlak van beeldende kunst en performance, die alles wat daarbuiten gebeurt, doet vergeten. Kijkend naar een van kleur veranderende cirkel, leef je alsmaar meer in het moment en nemen de zintuigen het over van de ratio. Dat is een magische ervaring, waarbij volledige overgave noodzaak is.

Dans en hedendaags circus liggen dicht bij elkaar en die twee vullen elkaar soms prachtig aan. Dat bewijst ook circusgezelschap Sztukmistrze uit de Poolse stad Lublin met de ambitieuze voorstelling ‘Gradient’. Nee, geen losse acts, zoals in het traditionele circus. De vijf artiesten verweven jonglerie (ballen, ringen, kegels) en acrobatiek (op de grond, in de lucht) met moderne dans tot een prettige, continue stroom aan bewegingen.

De Franse artiest en choreograaf Yoann Bourgeois weet de zwaartekracht op een subtiele en meesterlijke manier te bespelen. Dat blijkt in ‘The Unreachable Suspension Point’, dat is een poëtische voorstelling die te zien was op het Internationale Dans Festival in het Poolse Lublin. Hij speelt deze productie met danseres Marie Bourgeois en de pianist Tomasz Bielski. Maar ook de plateaus, enorme dominante attributen op het podium, eisen een hoofdrol op.

Er is taart, een lachende vrouw, er valt iets te vieren. Dit is te zien in een film die op een scherm wordt geprojecteerd in de sociaal bewogen voorstelling ‘Light and Desire’ van het gezelschap van de Amerikaanse choreograaf Colleen Thomas. Deze dansvoorstelling heeft een overduidelijke boodschap: er zijn mooie momenten in het leven, genoeg zelfs, maar ook de samenleving van vandaag is geen vanzelfsprekend feest voor vrouwen.

Ze komen uit de oorlog, zijn met hun gedachten bij de oorlog. Met hun hart zijn ze bij dierbaren die elke dag onder de oorlog gebukt gaan, en ze voelen angst, paniek, pijn en verdriet. Dan kun je verwachten dat als zes uit Oekraïne gevluchte danseressen een voorstelling maken dat stuk de brute inval in hun land als uitgangspunt heeft.

Wat een subliem idee en wat prachtig uitgevoerd! In de sterke, hallucinerende performance ‘Mos’ neemt de Griekse danseres en choreograaf Ioanna Paraskevopoulou haar publiek argeloos mee naar het vergane tijdperk van filmhelden als Fred Astaire, John Wayne en Shirley Temple.

Dans, dat is toch veel beweging en geen of weinig tekst? Vergeet het. Niet bij de absurde performance W̶E̶L̶COME van het Franse Compagnie Les Vagues. Er vloeien ontzettend veel woorden, al kun je nauwelijks zien dat die worden uitgesproken. En de bewegingen van de performers dan? Die zijn extreem minimaal, in ieder geval bij aanvang van de voorstelling.

Paaldansen, dat is toch show? Of sport? Topsport? Met POLES bewijst Yvonne Smink dat de discipline waarin ze internationaal uitblinkt, kan uitgroeien tot een artistieke voorstelling waarin haar kwaliteiten, haar kracht, de ongelooflijke beheersing van haar spieren en haar fijne uitstraling uitstekend tot hun recht komen. Ook het object waarin ze beweegt, een stalen constructie die doet denken aan een spin, is intrigerend. Net als de aardse, zachte soundscape die muzikant en componist Isaac Poels live op het podium laat horen.

Het ziet er beklemmend uit en zo voelt het ook. Op de vloer staat een kubus, ingericht als woonkamer. Planten, een stoel, een theepot, twee kopjes. In de kamer leven een man en een vrouw. Niet samen, naast elkaar. Ze zwijgen voortdurend. Sporadisch is er een vraag. 'Hoe gaat het?' 'Best', luidt het afgemeten antwoord. Dan zwijgen ze weer. Langzaam staat de vrouw op en ontsnapt uit de benauwende situatie, via het plafond. Daar hangt een touw waarin ze omhoogklautert. Wat een mooie vondst.

Piet Van Dycke, maker van de voorstelling Glorious Bodies, had het eerder al opgemerkt en verkondigd; de zes oudere acrobaten met wie hij werkt, zijn veel beter dan hij ooit had durven vermoeden. Die wetenschap schept een hoge verwachting. Bij de première van de voorstelling op het circusfestival Circolo blijkt dat die verwachtingen zelfs worden overtroffen. De acrobatische trucs zijn uitstekend. Ze zijn hoger, riskanter dan gedacht en de zes acrobaten, vooral de twee dames, zijn jaloersmakend lenig. En dan is Glorious Bodies ook nog pakkend, ontroerend, doordacht vormgegeven en sterk gechoreografeerd.