Wie bij de naam Ronaldo niet onmiddellijk aan voetbal denkt, maar een brede lach tevoorschijn tovert en beelden voor ogen krijgt van de tragikomisch, Italiaans babbelende clowns van Circus Ronaldo, die hoort wellicht tot een minderheid, maar wel tot een bevoorrechte minderheid.
Het is een bijzonder beeld: verticale, beweegbare boomstammen en hoog in de lucht een zwevend raamwerk met daarop zeven dansers. Het is een jungle waarin ze moeten overleven. Met 'The man who fell from te sky' gaat Panama Pictures onverdroten voort op de ingeslagen weg: dans met circus, maar vooral met het uitvergroten van een dynamische mancave met haantjesgedrag, rivaliteit, soms een helpende hand en vriendschap, vaker egoïsme en eigenbelang.
De inhoud is hip, modern en kritisch, de vorm is soms traditioneel. In de voorstelling Fiq! (Word wakker!) toont het Marokkaanse circus Groupe Acrobatique de Tanger dat het het nieuwe circus omarmt, maar dat het niettemin teruggrijpt naar elementen van het klassieke circus.
Wat doe je met een pallet in het circus? De jonge acrobaten van het Zwitserse Zirkus FahraAwaY veel, ze weten er raad mee. Dat laten ze zien op Circolo in Tilburg. Het contrast tussen de kwetsbaarheid van hun verfijnde circusacts en de rauwheid van houten pallets waarmee ze in de weer zijn is mooi, erg inventief ook.
Hij brengt het dagelijks leven, vooral het dagelijks leed van Syrië, dicht bij de toeschouwer. In zijn solovoorstelling Runa jongleert acrobaat en verhalenverteller Amer Kabbani met keien, planken en Perzische tapijten, vaak met spullen van de straat. Het is alsof je naar een voorstelling op de pleinen van Damascus of Homs kijkt.
Het zit wel goed met de opvolging in de komediantenfamilie Ronaldo. David en Danny zijn de zesde generatie in deze circusdynastie. Maar de zevende generatie klopt op de deur. En hoe? In de theatrale, komische, vooral weemoedige voorstelling Sono Io? maakt Pepijn, de zoon van Danny, zijn opwachting. Hij speelt samen met zijn vader, treedt in zijn voetsporen en streeft hem voorbij. Zo gaat dat tussen vader en zoon, Maar niet zonder slag of stoot.
In museum De Pont weerkaatst het aanslaan van een gitaar. Eén toon, één akkoord, E-mineur. Steeds opnieuw. Het is niet de enige herhaling in Time Changes Everything, de imponerende expositie van de IJslandse kunstenaar Ragnar Kjartansson. Zijn werk is theatraal en muzikaal, stevig geïnspireerd door performance-art. De Pont verandert erdoor in een levendig muziektheater.
Bij Een leuk avond je uit verdwijnt de glimlach op je gezicht nooit. Dus ja, deze familievoorstelling is zonder meer een leuk avondje uit. Maar niet vanwege de show, de glitter, de glamour en de aaneenschakeling van musicalliedjes. Daar gaat het niet om. Het is de geweldige vondst om de sterren op het toneel een bijrol te geven en de technici aan de zijkant in de schijnwerpers te zetten. Simpel én geniaal.
Dat kan niet. Hou op jongens. Zo gaan jullie tanden en kaken naar de Filistijnen. Stop! Bij de spectaculaire circusvoorstelling Bitbybit zit je niet ontspannen op de tribune. Wat de twee acrobaten uitspoken ziet er pijnlijk en riskant uit. Het lijkt alsof ze hun tanden kraken. Maar tegelijkertijd oogt het beheerst, gecontroleerd en liefdevol. Aan inleven is niet te ontkomen.
Het is donker en ook weer niet. In 30 appearances of darkness van de choreograaf Arno Schuitemaker toont de duisternis haar gezicht. De dansers bewegen, vaak afzonderlijk, soms met tweeën, uiteindelijk als een ensemble. De toeschouwer vangt daar amper een glimp van op en tast in het duister. Frustrerend, dansen in het donker? Het is vooral fascinerend. De donkerte van Schuitemaker biedt namelijk lichtheid. Dat is spannend en gelukzalig.
Wat zie je, wat zie je niet? De video-installatie #Catalog of Shadows II is een tornado aan filmbeelden, sfeer en muziek. Die filmbeelden zijn overal. Op schermen, op de wanden. Uitvergroot, dan weer details, in elkaar overvloeiend. Vóór het publiek, naast het publiek, achter het publiek. Dat heeft ogen te kort. Performer Ulrika Kinn Svensson biedt gelukkig houvast, zij vertolkt in de beelden een verscheidenheid aan vrouwen. Ze speelt alle rollen en dat doet ze overtuigend.
Het is kijken naar veel moois. De beelden in het bos spreken voor zich, vertellen een sterk, eigen verhaal. Lustwarande, de jaarlijkse buitenexpositie in sterrenbos de Oude Warande in Tilburg, heeft doorgaans een grote mate van abstractie. Dit jaar zijn de beelden vaak figuratief, herkenbare afbeeldingen van mensen en wezens. Eh, dat wil zeggen, dat lijkt zo op het eerste gezicht, want deze prachtige expo is gelaagd, heeft diepgang, stroomt over van betekenis, en oogt toch laagdrempelig en toegankelijk.