Ik had het niet verwacht. Aanvankelijk veronderstelde ik dat de bezoekers van kunstenfestival Kaapstad de kat uit de boom zouden kijken, dat ze schoorvoetend mee zouden doen aan de interactieve acts. Maar de interactie is overweldigend. Zoveel mensen die een blauwe slang door de straten voorttrekken, zoveel mensen die dansen met winkelwagentjes,  zoveel Tilburgers die zich even Fred Flintstone en grijze lichtgewicht rotsstenen in beweging.  Wat een energie.

Had mijn stad maar één zo'n plein, één zo'n paleis, één zo'n kerk. Wat zou het een pronkstuk zijn. In Florence vechten de paleizen en pleinen om je aandacht. Het is overweldigend daar in die Italiaanse Renaissancestad. Het is een openluchtmuseum met lange rijen bij bezienswaardigheden die doen denken aan de rijen in de Efteling. Dat dan weer wel.

Het gaat als een lopend vuurtje. Theaters, gezelschappen, wijzigen hun naam. En dat niet zomaar. Ze  lenen' de naam van grote spelers uit het culturele veld. Het is een gimmick die best nog even zou kunnen voortduren.  Wordt Tilburgs poppodium 013 de Heineken Music Hall?

Mooie stad, Lublin in het oosten van Polen. Erg cultureel ook. Ik kom er elk najaar en help tijdens het Lublin Dans Festival Poolse studenten om een dansrecensie of artikel over dans te schrijven. Nu met de brute invasie in Oekraïne door agressor Poetin hebben ze geen tijd voor dans. Hun Lublin zet zich met man en macht in voor gevluchte Oekraïners. 

Wie Pete is? eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Maar na het zien van de voorstelling 'What ever happened to mr Pete?' weet ik zeker dat ik niet in zijn schoenen wil staan. Pete laat het leven over zich heenkomen. Hij is de grip kwijt, hij is in de war. Als toeschouwer moet je dit stuk ook over je heen laten komen, want de verwarring slaat over naar de tribune. Het ontroert, maar beklemt nog veel meer.

Kunstmaan weigert om opnieuw te gaan zwerven. De culturele programma's, de eigenzinnige revues en andere voorstellingen die Wim Verhoeven al jaren onder de naam Kunstmaan met zijn publiek deelt, waren lange tijd thuis in een oude looierij aan de Stedekestraat. Na een verplichte verhuizing vond hij onderdak bij het NS-plein. Ook daar moet hij weg. "Mooi niet", zegt Wim. "Ik blijf zitten waar ik zit." 

Het publiek is terug in de zaal. Nog niet iedereen, want door de pandemie moeten veel stoelen leeg blijven. Maar nu de toeschouwers de weg weer langzaam weten te vinden, zijn soms de podia leeg. Artiesten zijn tot hun afgrijzen besmet en voorstellingen worden op het laatste moment afgelast. Alweer tegenslag. Dat kan er nog wel bij.

Deze week ontmoette ik Mikolaj. Hij zit op het bankje in de hal van het station, springt plots op en neemt plaats achter de zwarte piano. Met een peuk tussen zijn lippen en een versleten jas om zich warm te houden plaatst hij zijn vingers op de toetsen. Het ene moment nog lijkt hij een zwerver, het moment erna is hij een ervaren pianist. 

De muurschildering met torenhoge struisvogels in de Willem II-straat is genomineerd voor een internationale prijs. Het prachtige werk van de Tilburgse kunstenaar Paul Watty hoort volgens Street Art Cities wereldwijd tot de honderd populairste muurschilderingen van 2021. Paul Watty maakt aansprekend werk. Misschien moet hij ook eens aan een kijkje gaan nemen bij Paradox

Toneel, dans, een film, een mooie expositie. Als het aan het nieuwe kabinet ligt dan wachten we minstens tot 25 januari voordat we mogen applaudisseren voor een prachtige theatervoorstelling of een virtuoos concert. Naar het museum zit er ook niet in. Maar als er één sector is die de vele corona-maatregelen zorgvuldig naleeft dan is het kunstsector.  Het braafste jongetje, braafste meisje van de klas, krijgt de deksel op de neus. 

Hij was een van de grondleggers en een bepalend gezicht van het Tilburgse dansgezelschap Vloeistof. Als ik aan Yuri Bongers denk dan zie ik een bewogen, bescheiden man. Een jongen nog eigenlijk, betrokken, integer, bovenal een kunstenaar met een grote passie voor dans. Yuri is veel te vroeg overleden. Hij was al geruime tijd ongeneeslijk ziek. 

Het zal alles over mij zeggen, over mijn behoefte aan stilte op dit moment. Maar er ligt een verzoek: maak een ljstje voor de Top 2000. Laat ik die oproep dan maar aangrijpen om een pleidooi te houden voor '4.33', de compositie van John Cage. Het is een rare tijd, met veel polarisatie en agressie, dan is een paar minuten stilte een verademing.