Dansen in Iran? Het is streng verboden en dansers die optreden in het underground circuit lopen het risico op celstraf of erger. Als je dat leest in een krant of ziet in een documentaire dan voelt het absurd en gruwelijk. Maar bij de voorstelling This is not a dance van de Iraanse performer Nastaran Razawi Khorasani ervaar  je het verbod en de tirannie van de Iraanse geestelijken tot op het bot. Wat is kunst een indringende manier om de realiteit, hoe verschrikkelijk ook, dichtbij te brengen.

Al die concerten in de stad, bij 013, bij Paradox, bij Hall of Fame, Little Devil, Heyhoef Backstage, De Boemel, Cul de Sac. En al die muziekfestivals in de stad, nu en in het verleden: Mundial, Traces, Incubate, Roadburn, om er enkele uit te lichten. Wat zijn die evenementen een verrijking en wat zijn daar veel mensen bij betrokken. Laat ik met de deur in huis vallen:  de mensen die zich daar voor inzetten of hebben gedaan, verdienen een enorme pluim.

Het enorme stadsbalkon van de LocHal, de Tilburgse bieb, oogt leeg, maar doe je ogen dicht en je hoort een hal gevuld met stemmen, met gelach, geroezemoes en een steeds veranderende, hypnotiserende, indringende  elektronische compositie. Af en toe klinkt een klassiek geschoolde vrouwenstem. Dit is Your Acoustic Horizon, een idee van de Tilburgse componisten Strijbos & Van Rijswijk.

Royal de Luxe is terug in Antwerpen. Het Franse theatergezelschap maakt kolossale mechanische marionetten, zo levensecht dat je alles gelooft wat je ziet, of in ieder geval graag wilt geloven. Eerder liep er een gigantische olifant door de Vlaamse stad, en enorme reuzen. Dit weekend (25, 26, 27 augustus)  maken de sigarenrokende hond Bull Machin en de vurige hond Xolo de Scheldestad onveilig. Het is een ervaring waar honderdduizenden mensen op afkomen. Dit belooft onvergetelijk te worden.

Met plezier volg ik de Culturele Steenoven in Udenhout, het dorp waar ik ben opgegroeid. Vrijwilligers zetten de schouders onder evenementen als een dag met Stoeptheater en Vensterkunst en een dag met kunst over hout. Binnenkort is de Middag van 't Gedicht. Met de stadsdichter van Tilburg en Udenhouts eigen dichter Martin de Ruijter.

Een dame met een gieter op het hoofd loopt door de stad. Ze lijkt op weg naar een hooiberg die op het plein staat. Iets verderop gaat een rood autootje over de kop. De chauffeur zit schaterend achter het stuur. Duidelijk, het is Kaapstad, het zomerse festival in Tilburg waar kunstenaars de stad overnemen met vervreemdende installaties. Maar die hooiberg, die intrigeert me. De ene hooiberg is de andere niet.

Het was schokkend en een openbaring. Het spraakmakende optreden van de komiek Jango Edwards op de Bikse Fiste in Hilvarenbeek in 1979 was mijn eerste kennismaking met het internationaal foolstheater. Wat een indruk maakte die man. Vrijdag 4 augustus is de grootheid overleden, in Barcelona waar hij woonde. Hij is 73 jaar oud geworden.

Een slager die pluchen knuffels in stukken hakt, een acrobaat die in een aquarium met ballonnen jongleert. Het is een bewuste keuze om de Tilburgse Kermis met al die attracties voor waaghalzen, goktenten en oliebollenkramen te verbreden met muziek, theater en circus. Dat lukt steeds beter, maar er is ook een spanningsveld. Er is veel te doen. Dat betekent kiezen, kiezen, kiezen.

Company 21 speelde in de schouwburg in mijn stad. Ik was benieuwd naar het duet You and Me and all the Others, een duet met ervaren, professioneel performer Andrea Beugger en Margriet Jacobs, een danseres met het syndroom van Down. Ik was verbaasd, onder de indruk, dat ook. Wat een bijzonder gezelschap is Company 21.

De Duitse choreograaf Marco Goecke maakt in Nederland naam met zijn duistere en absurde dansvoorstellingen. Eerst bij Scapino Ballet, nu bij het Nederlands Dans Theater. Maar de man heeft ook zelf een duistere en absurde kant, zo blijkt uit zijn niet te tolereren uitspatting om hondenpoep in het gezicht te smeren van een Duitse recensente die kritisch schreef over zijn werk.

Chantal is een jonge Brabantse boerin, vlotte babbel, goedlachs. Ze houdt kippen, geiten, koeien en is nu ook… toneelmeester. Haar koeien Dora en Trix zijn geen melkmachines meer, ze zijn ervaren toneelactrices en spelen zichzelf.

Het is bijna kerst en Spotify heeft ongevraagd een lange lijst voor me gemaakt: Kerst bij de boom, heet die. Paul McCartney staat erop met Wonderful Christmas en Queen met Thank God it is Christmas. Lonely this Christmas van Mud staat er ook op. Dat is jeugdsentiment. Ik vind het best, een gegeven paard kijk je niet in de bek. Maar in de lijst zie ik nergens Troostlied voor wie met kerst alleen zijn van Meindert Talma. Een somber nummer en tegelijkertijd hilarisch. Nou Spotify, dat lied mag er best bij. Minder mainstream, meer eigenzinnigheid graag.