Een aanraking tussen mannen, zomaar, zonder bijbedoeling. Het ene moment teder, vaak speels, soms hard en agressief. In de dansvoorstelling Tender Men van de choreograaf Koen DePreter spelen zijn dansers met nabijheid tussen mannen. Dat leidt tot een licht en hoopvol caleidoscopisch stuk met de krachtige boodschap dat kwetsbaarheid en tederheid tussen mensen het winnen van destructie.
Het is een stuk uit 1978. Zo'n 43 jaar geleden maakte de Duitse choreograaf Pina Bausch haar 'Kontakthof', een voorstelling met elf dansers, elf danseressen in een soort parochiezaal. Die strakke zaal heeft een hoog podium waarvan de gordijnen zijn gesloten. De dansere bewegen door de zaal, individueel, dan weer als groep, en even vaak zitten ze op houten stoelen die tegen de muren staan.De mannen in pak, de dames in niet al je sjieke japonnen.
'Tijdelijk verblijf', is de titel van het nieuwe boek van Vrouwkje Tuinman. Haar boek is uitgebracht n de reeks Brabant Boek Presents. Elk jaar een boek van een Brabantse schrijver is het idee daarachter. Dat initiatief is lovenswaardig. Dat de auteur heeft gekozen voor een hartverscheurend, werkelijk gebeurd Brabants onderwerp is dat ook. De uitvoering valt tegen. Het verhaal wordt gehaast verteld. De schrijfster scheert langs de gebeurtenissen. Daardoor is het oppervlakkig, zonder dat diep in de karakters van personages te duiken.
De geschiedenis herhaal zich. Even lijkt het rustig, leven de mensen met enige tolerantie naast elkaar, maar gaandeweg laait de haat en onderdrukking weer op, staan groepen recht tegenover elkaar, hitsen de machtswellustelingen en politici het volk op.
'Carrying my father'. De titel belooft wat de voorstelling laat zien. Zonen die hun vaders dragen, maar ook vaders die hun zonen dragen, ondersteunen en uiteindelijk weer loslaten.
Het oogt virtuoos, ook klein en subtiel .En het is nog grappig en absurd ook. Het ziet er zo gemakkelijk en ontspannen uit wat evenwichtskunstenaar Rémi Luchez in de voorstelling 'L'Homme Canon' aan zijn publiek voorschotelt. je zou bijna vergeten hoe razendknap het is om de balans te bewaren.
Kan dat nog boeien? Een show van twee acrobaten, een uur lang? Is niet alles al gedaan? Nee, dus. Integendeel, zo blijkt op circusfestival Circolo in Tilburg. In 'Through the Grapevine' laten performers Alexander Vantournhout en Axel Guérin zien dat ze hun lichamen kunnen samenvoegen en vouwen tot één bewegend organisme van vlees en bloed. En in het duet 'Cuir' tonen de acrobaten van Un Loup Pour L’Homme dat ze de grenzen van het lichaam met gemak en vernuft weten op te rekken.
Het is een maf idee, maar ook een geniaal idee, en met veel respect gedaan. De performers Ruben Mardulier en Michiel Deprez, opgeleid aan de Circusopleiding in Tilburg, reisden met een busje van Oostende naar Polen en speelden een maand lang voorstelling 'Dieselnation'. Dat deden ze op kale parkeerterreinen langs de grote weg. Ze brachten hun kijk op straattheater, hedendaags circus en dans langs de Autostrada, bij benzinestations, tussen geparkeerde vrachtwagens en met truckers als publiek. Daar maakten ze vrienden mee.
'Gevaarlijke namen' is een indringend en intens persoonlijke theatervoorstelling over de Val van Srebrenica. Aan het slot van het stuk plaatsen de acteurs een krans van kaarsen bij een zuil, of is het een grafzerk, waarop meer dan 7000 namen voorbijrollen. Het zijn de namen van jongens en mannen die tijdens de genocide in 1995 zijn vermoord, vaak op gruwelijke wijze.
Wanneer tel je nog mee? Wanneer moet je afhaken? Wanneer doe je er niet meer toe? En pik je dat? In de nieuwe voorstelling 'Vanishing Point' van Panama Pictures is de vergankelijkheid van de mens onder een vergrootglas gelegd. Het lijkt ook een spiegel voor wie het zien wil: in onze samenleving is jong zijn de standaard, de ouder wordende mens kan het tempo maar moeilijk bijbenen.
In het circus gebeuren wonderlijke dingen. Doornroosje in een maagdelijk witte jurk stijgt op. Tot grote hoogte. Vanuit de nok van de tent daalt een prins aan een koord naar beneden. Bij het passeren kust hij haar. Te lang, te wild en ongevraagd. Ze duwt hem hardhandig weg.
Taal is een rode draad in de voorstellingen van Oerol, het theaterfestival op Terschelling. Toneelschrijver Jibbe Willems ontwikkelde voor ‘De Aardappelvreters’ van het gezelschap Silbersee een nieuwe taal: het Bauerlans, en theatermaker Sanne Nouws verdiepte zich in wereldtaal Esperanto. Taal verbindt en taal verdeelt.