Hij brengt het dagelijks leven, vooral het dagelijks leed van Syrië, dicht bij de toeschouwer. In zijn solovoorstelling Runa jongleert acrobaat en verhalenverteller Amer Kabbani met keien, planken en Perzische tapijten, vaak met spullen van de straat. Het is alsof je naar een voorstelling op de pleinen van Damascus of Homs kijkt.
Het zit wel goed met de opvolging in de komediantenfamilie Ronaldo. David en Danny zijn de zesde generatie in deze circusdynastie. Maar de zevende generatie klopt op de deur. En hoe? In de theatrale, komische, vooral weemoedige voorstelling Sono Io? maakt Pepijn, de zoon van Danny, zijn opwachting. Hij speelt samen met zijn vader, treedt in zijn voetsporen en streeft hem voorbij. Zo gaat dat tussen vader en zoon, Maar niet zonder slag of stoot.
In museum De Pont weerkaatst het aanslaan van een gitaar. Eén toon, één akkoord, E-mineur. Steeds opnieuw. Het is niet de enige herhaling in Time Changes Everything, de imponerende expositie van de IJslandse kunstenaar Ragnar Kjartansson. Zijn werk is theatraal en muzikaal, stevig geïnspireerd door performance-art. De Pont verandert erdoor in een levendig muziektheater.
Bij Een leuk avond je uit verdwijnt de glimlach op je gezicht nooit. Dus ja, deze familievoorstelling is zonder meer een leuk avondje uit. Maar niet vanwege de show, de glitter, de glamour en de aaneenschakeling van musicalliedjes. Daar gaat het niet om. Het is de geweldige vondst om de sterren op het toneel een bijrol te geven en de technici aan de zijkant in de schijnwerpers te zetten. Simpel én geniaal.
Dat kan niet. Hou op jongens. Zo gaan jullie tanden en kaken naar de Filistijnen. Stop! Bij de spectaculaire circusvoorstelling Bitbybit zit je niet ontspannen op de tribune. Wat de twee acrobaten uitspoken ziet er pijnlijk en riskant uit. Het lijkt alsof ze hun tanden kraken. Maar tegelijkertijd oogt het beheerst, gecontroleerd en liefdevol. Aan inleven is niet te ontkomen.
Het is donker en ook weer niet. In 30 appearances of darkness van de choreograaf Arno Schuitemaker toont de duisternis haar gezicht. De dansers bewegen, vaak afzonderlijk, soms met tweeën, uiteindelijk als een ensemble. De toeschouwer vangt daar amper een glimp van op en tast in het duister. Frustrerend, dansen in het donker? Het is vooral fascinerend. De donkerte van Schuitemaker biedt namelijk lichtheid. Dat is spannend en gelukzalig.
Wat zie je, wat zie je niet? De video-installatie #Catalog of Shadows II is een tornado aan filmbeelden, sfeer en muziek. Die filmbeelden zijn overal. Op schermen, op de wanden. Uitvergroot, dan weer details, in elkaar overvloeiend. Vóór het publiek, naast het publiek, achter het publiek. Dat heeft ogen te kort. Performer Ulrika Kinn Svensson biedt gelukkig houvast, zij vertolkt in de beelden een verscheidenheid aan vrouwen. Ze speelt alle rollen en dat doet ze overtuigend.
Het is kijken naar veel moois. De beelden in het bos spreken voor zich, vertellen een sterk, eigen verhaal. Lustwarande, de jaarlijkse buitenexpositie in sterrenbos de Oude Warande in Tilburg, heeft doorgaans een grote mate van abstractie. Dit jaar zijn de beelden vaak figuratief, herkenbare afbeeldingen van mensen en wezens. Eh, dat wil zeggen, dat lijkt zo op het eerste gezicht, want deze prachtige expo is gelaagd, heeft diepgang, stroomt over van betekenis, en oogt toch laagdrempelig en toegankelijk.
De tekst is geweldig, de acteurs zijn geweldig. Tel daarbij op dat Toneelhuis Olympiade Dramatique 'Wachten op Godot' speelt in een immens grote en bovenal lege loods, dan klopt werkelijk alles. Deze voorstelling is een parel en ontzettend goed gespeeld. Timing, wisseling van drama naar slapstick, beresterk.
Reshuffle the Deck, de titel verwijst naar opschudden, naar een kentering, naar vernieuwing. United Cowboys, het performance-gezelschap uit Eindhoven, toont waar het al jaren goed in is. Reshuffle the Deck een krachtige melange van dans, beweging, chaos, beeldende kunst, muziek en film waarbij het handig zou zijn als de toeschouwer ook ogen in de rug zou hebben. Maar nieuw, nee, dat is het niet.
Wat een energie, wat een performer. Mogelijk zijn alle concerten van Nick Cave onvergetelijk, zijn optreden als afsluiter van Best Kept Secret 2022 was dat in ieder geval. Van de eerste tot de laatste song. White Elephant, Bright Horses, Tupelo, From Her To Eternity, de zanger ranselt ze in je gezicht, fluistert ze in je oor. Hij hypnotiseert, professioneel, met onmetelijke kracht, menselijk, met intense warmte. Magistraal en ontiegelijk aangrijpend.
Een vrouw, werkend bij een interwinkel, stuurt anoniem vijf keer hetzelfde boek naar een man die ze niet kent. Hij had het niet besteld, begon te lezen en moest huilen. Het is een fascinerend gegeven dat het plot van een roman zou kunnen zijn. Niet bij Anna van der Kruis. Zij schreef in haar boek 821 mensen die er ook toe doen. ultrakorte portretjes, inkijkjes, van zoekende, onzekere, sombere mensen die direct je hart binnenwandelen.