Bij Een leuk avond je uit verdwijnt de glimlach op je gezicht nooit. Dus ja, deze familievoorstelling is zonder meer een leuk avondje uit. Maar niet vanwege de show, de glitter, de glamour en de aaneenschakeling van musicalliedjes. Daar gaat het niet om. Het is de geweldige vondst om de sterren op het toneel een bijrol te geven en de technici aan de zijkant in de schijnwerpers te zetten. Simpel én geniaal.
De absurdistische, komische voorstelling met voortdurend rare en tegendraadse wendingen is een samenwerking van Artemis, Het Zuidelijk Toneel en hetpaleis uit Antwerpen.
De regie is in handen van de gelauwerde theatermaker Jetse Batelaan van Artemis en dan weet je op voorhand dat je steeds op het verkeerde been wordt gezet, dat niets te gek is.
Nummers uit musicals
In het begin zou je even kunnen denken dat je naar een muzikale show gaat kijken met een ensemble dat (vertaalde) nummers uit Grease, Hair, Les Misérables en The Sound of Music gaat vertolken.
In het programmaboekje wordt dat zo aangekondigd, al verraadt het infantiele toontje van de folder dat het weleens anders zou kunnen uitpakken. Want ja, het is een werk van Jesse Batelaan.
Het decor flikkert en schittert, Albert Verlinde zou er zijn vingers bij aflikken. De acht jonge musicalsterren op de bühne dragen gladde, glimmende goudkleurige kostuums en ze zingen uitstekend.
Voor zover dat te verstaan is, hun stemmen klinken in de verte, op fluistertoon. Alle aandacht gaat naar de technici aan de zijkant, de zachtmoedige Goele en de stoere Willemijn die zichtbaar moeite heeft met zichzelf. Wie is ze, wat is ze, wat moet ze in hemelsnaam met haar gevoelens? Niet over praten, zo heeft ze al lang geleden besloten. Dus neemt ze maar een slok uit haar drinkfles. Het geluid daarvan weerkaatst tot achter in de zaal.
Burn-out en frozen shoulder
De twee praten over zichzelf, over een burn-out, over een frozen schoulder en vooral over de artiesten. Over iedereen op het podium hebben ze een mening, over Tristan, Chris, Rosanne, Mylene en niet altijd zijn hun opmerkingen subtiel en positief.
De musicalnummers volgen elkaar op, het decor, de kostuums, het wordt spectaculairder en kitscheriger en ook de gesprekken tussen de technici verdiepen zich. Het toont een sterk contrast tussen het echte leven en de vaak platte, zielloze nepsfeer van musicals.
Inmiddels heeft ook kostuumontwerper Murad zich bij de twee gevoegd. Hun moeites komen te sprake, de relaties tussen de musicalsterren, maar ook de gevoelens van de technici. Het zijn herkenbare mensen met grote moeites en onzekerheden. Een artieste zou verliefd zijn op Goele. Wat doet dat met haar en wat doet dat met haar collega?
Foto: Kurt van der Elst
Een leuk avondje uit. Artemis, Het Zuidelijk Toneel en hetpaleis
Gezien: Schouwburg Tilburg
Waarschuwen op het toneel
En ze bemoeien zich steeds meer met de show. Als Goele ziet dat spelers per ongeluk elkaars kostuum dragen, springt ze het toneel op, danst en zingt mee en waarschuwt de artiesten. De absurditeit neemt steeds meer toe en zal niet meer verdwijnen.
Er zijn momenten in de voorstelling dat de spanning dreigt weg te ebben, maar daarvoor wapende Jetse Batelaan het stuk met nieuwe vondsten. Zo gaat met regelmaat de telefoon op het podium en meldt de paniekerige Pascal zich bij de technici. Ze komt attributen leveren voor de voorstelling, ja , ze is te laat, ze weet het, en nu zit ze vast met de truck. Ze belt meerdere malen, is steeds meer verschrikt, maar krijgt geen hulp van Goele en Willemijn, ze kunnen niet weg. Ze schepen haar af: 'U bent de vijfde wachtende in de rij.'
Knappe timing
De rake opmerkingen, ook de knappe timing van de onverwachte, soms voorspelbare reacties en handelingen maken Een leuk avondje uit tot een werkelijk vrolijke avond.
Nog absurder in de opkomst van drie onbestemde personages. Ze komen de zaal in, lopen het podium op en legitimeren zich: ze zijn schaamte, angst en intens verdriet: personificaties van emoties waar technicus Willemijn zich geen raad mee weet. Ze jaagt de typen weg en vraagt het publiek de deuren van de zaal stevig dicht te houden.
Persiflage op de showwereld
In de voorstelling, hoe absurd ook, komt veel bij elkaar. Het is een persiflage op de holle, lege showwereld, waarin artiesten hun kunstje doen, een van de spelers zegt dat letterlijk. Hij doet zijn werk.
Maar het gaat ook over emoties uit de echte wereld, over de onuitgesproken gevoelens tussen mensen die dagelijks met elkaar werken. Het is een hoogstandje om dat op zo'n lichte toon in beeld te brengen.
Ludiek Edelweiss
Gaandeweg groeien de technici naar elkaar toe, de artiesten en de werklui ook. Ze staan ineens zelf op het podium, tussen de sterren, in de schijnwerpers bij een bijzonder ludieke vertolking van Edelweiss. uit The Sound of Music.
Decor van Theun Mosk
Het decor, gemaakt door Theun Mosk, heeft daarin een hoofdrol. Dat is die ontwerper toevertrouwd. De spelers staan op twee mobiele showtrappen die volop licht geven en op het ritme van de muziek heen en weer schuiven.
Regisseur Jetse Batelaan brengt zijn publiek opnieuw in verwarring. Hij heeft daar patent op. Je neemt die verwarring en prettige chaos als cadeautje mee naar huis, de glimlach die vanaf de eerste scene op het gezicht verscheen ook.
Een leuk avondje uit? Een fantastisch avondje uit.
Foto: Kurt van der Elst