Kunstmaan weigert om opnieuw te gaan zwerven. De culturele programma's, de eigenzinnige revues en andere voorstellingen die Wim Verhoeven al jaren onder de naam Kunstmaan met zijn publiek deelt, waren lange tijd thuis in een oude looierij aan de Stedekestraat. Na een verplichte verhuizing vond hij onderdak bij het NS-plein. Ook daar moet hij weg. "Mooi niet", zegt Wim. "Ik blijf zitten waar ik zit."
Het publiek is terug in de zaal. Nog niet iedereen, want door de pandemie moeten veel stoelen leeg blijven. Maar nu de toeschouwers de weg weer langzaam weten te vinden, zijn soms de podia leeg. Artiesten zijn tot hun afgrijzen besmet en voorstellingen worden op het laatste moment afgelast. Alweer tegenslag. Dat kan er nog wel bij.
Deze week ontmoette ik Mikolaj. Hij zit op het bankje in de hal van het station, springt plots op en neemt plaats achter de zwarte piano. Met een peuk tussen zijn lippen en een versleten jas om zich warm te houden plaatst hij zijn vingers op de toetsen. Het ene moment nog lijkt hij een zwerver, het moment erna is hij een ervaren pianist.
De muurschildering met torenhoge struisvogels in de Willem II-straat is genomineerd voor een internationale prijs. Het prachtige werk van de Tilburgse kunstenaar Paul Watty hoort volgens Street Art Cities wereldwijd tot de honderd populairste muurschilderingen van 2021. Paul Watty maakt aansprekend werk. Misschien moet hij ook eens aan een kijkje gaan nemen bij Paradox
Toneel, dans, een film, een mooie expositie. Als het aan het nieuwe kabinet ligt dan wachten we minstens tot 25 januari voordat we mogen applaudisseren voor een prachtige theatervoorstelling of een virtuoos concert. Naar het museum zit er ook niet in. Maar als er één sector is die de vele corona-maatregelen zorgvuldig naleeft dan is het kunstsector. Het braafste jongetje, braafste meisje van de klas, krijgt de deksel op de neus.
Hij was een van de grondleggers en een bepalend gezicht van het Tilburgse dansgezelschap Vloeistof. Als ik aan Yuri Bongers denk dan zie ik een bewogen, bescheiden man. Een jongen nog eigenlijk, betrokken, integer, bovenal een kunstenaar met een grote passie voor dans. Yuri is veel te vroeg overleden. Hij was al geruime tijd ongeneeslijk ziek.
Het zal alles over mij zeggen, over mijn behoefte aan stilte op dit moment. Maar er ligt een verzoek: maak een lijstje voor de Top 2000. Laat ik die oproep dan maar aangrijpen om een pleidooi te houden voor '4.33', de compositie van John Cage. Het is een rare tijd, met veel polarisatie en agressie, dan is een paar minuten stilte een verademing.
Bij het station in Tilburg zie ik ze vaak voorbijrazen: de treinen met containers. Evergreen, Hyandai, China Shipping, Maersk, Maersk, Evergreen, Evergeen. Merknamen op die containers laten zich lezen als een klankgedicht. Uiteraard denk je dan aan de klankdichter Antony Kok die werkte bij de Spoorwegen in Tilburg en mede aan de wieg stond van kunststroming De Stijl. Het bracht me op een idee.
Het zijn de gezichten van het eerste uur: Harrie Verkerk en Rob van Gestel. Zij representeren tentjestheater De Stijle, Want. Net als de meer bescheiden Adrie Pinxten. In hun kleine tentje speelden de Tilburgse acteurs legendarische, korte, hilarische voorstellingen (soms voor slechts een persoon) als Het Wilde Westen, De Apenkast en nu: het ijzersterke Toni Ronaldoni. Sophie Tooten maakte een aandoenlijke documentaire over 35 jaar De Stijle, Want. Over nostalgie, over vergankelijkheid.
Het is meer dan tien jaar geleden. In augustus 2011 kwamen Guus van Hove, toenmalig directeur van poppodium 013, en zijn vriendin Helena Nullett tragisch om het leven. Hij was 44, zij 38. Ze waren In het Amerikaanse Joshua Tree National Park, onderweg naar de boom die is afgebeeld op het album 'The Joshua Tree' van U2. Ze zijn bezweken door de hitte, maar wat er precies is gebeurd? Wat daar aan vooraf ging? Het blijft een raadsel.
Ik heb hem gezien: de grote zwevende olifant. Van dichtbij. Hij hangt in de Kunsthal in Rotterdam. Het immense dier zweeft op zijn holle rug, de vier poten steken in de lucht. Gebogen en krachtig. Alleen de slurf van deze gewichtloze olifant raakt subtiel een witte wand. Dit is 'A Balancing Act', het pakkende, fascinerende, zinnenprikkelende werk van de beeldende kunstenaar Daniel Firman.
Verkeer, festivals, uitgaan. Muziek, sirenes, getoeter, boren, graven, geschreeuw. In de stad is altijd rumoer. Die drukte trekt me, maakt me nieuwsgierig. Maar ik ben ook uitermate blij met de stilteplekken in de stad. Sommige mensen zoeken stilte in een kerk en dat snap ik wel, al heb ik niet zo veel met de boodschap die daar wordt verkondigd. De stilte en de leegte zijn er bijzonder aangenaam. Ook de kunst biedt zo zijn stilteplekken in Tilburg, zoals de Toren van Stro in de LocHal.