Solène Weinachter laat het publiek lachen én huilen, het verdriet komt op haar verzoek. Ze huilt tranen met tuiten en moedigt de toeschouwers hartstochtelijk aan om hun smart met haar te delen, want de performer zelf is overleden. De toeschouwers op de tribune zijn ineens de gasten op haar uitvaart.
In de grappige, ook invoelende, ontroerende solo ‘After All’ belicht de Franse, in Schotland woonachtige performer de dood, afscheid en uitvaarten vanuit uiteenlopende kanten. Welke muziek is te horen bij een crematie? Wie wil iets zeggen? Weinacher heeft veel te zeggen.
‘After All’ is een combinatie van dans, theater, storytelling en comedy en toont de veelzijdigheid van de artiest. Vertellen kan ze als de beste. Dat toont ze meteen al in het begin. Ze haalt de herinnering op aan de uitvaart van haar oom Bob. Wil iemand iets zeggen, vraagt de uitvaartbegeleider in het crematorium met fluisterende, oersaaie stem. Ze imiteert die persoon genadeloos. Dat is hilarisch. Het blijft stil in de zaal, zo vertelt ze, maar opeens zou haar vader hebben gezegd: ‘Solène, dans jij maar voor oom Bob.’
Kist van paddestoelen
De performer praat gemakkelijk, heeft het over andere gasten op de uitvaart, hoe ze er uitzien en hoe ze zich gedragen op zo’n ongemakkelijke bijeenkomst. Ze raakt verschillende manieren van begraven aan, zoals in een afbreekbare kist van paddestoelen en schuift ook zichzelf nadrukkelijk naar voren. Ze toont zich kwetsbaar, deelt haar moeite en geeft een inkijkje in haar persoonlijk leven. Want wie praat op haar uitvaart? Niet haar kinderen, want die heeft ze niet.
En natuurlijk danst ze, in het blauw, ook in een zilverachtig wijd gewaad met lange, gerafelde mouwen. Muziek is van belang op een uitvaart, dat stipt ze ook aan. Ze neemt een aantal opties door, drijft er de spot mee: techno, iets van Donna Summer of toch ‘I did it my way’, op panfluit nota bene.
Gekerm op de tribune
Solène Weinachter is een aanstekelijk leuke performer, ze speelt losjes en gemakkelijk en het publiek hangt aan haar lippen. En al weet je dat het theater is, de toeschouwer gaat maar al te graag mee in het verhaal. Ook als de performer mensen op de tribune aanwijst om haar vader, haar moeder, haar kinderen, haar geliefde en haar trouwe fans te zijn. Als ze het publiek maant om te huilen om haar overlijden is het gekerm overal op de tribune te horen. En al heeft op de uitvaart van oom Bob blijkbaar niemand iets gezegd, in deze voorstelling haalt ze terloops toch een kleine herinnering aan hem op. Zo krijgt hij het eerbetoon dat ze hem gunt.
‘After All’ is erg leuk en met respect gemaakt.
Gezien: Internationaal Dans Festival Lublin 2025
Photo's @ Pjotr Jaruga
