Flamenco is sowieso aantrekkelijk om naar te kijken en te luisteren, maar de manier waarop María del Mar Suárez deze van oorsprong folkloristische Spaanse dans optilt naar een hoog artistiek niveau is meesterlijk. Dit is the next level.
Met zangeres Lola Dolores brengt de Spaanse danseres ‘Taranto Aleatorio’, een verpletterende voorstelling waarin flamencodans onderdeel is van een theatrale vertelling met humor en plagerijen, en in niets, werkelijk niets, lijkt op een traditionele flamenco-demonstratie. Het is een prachtig duet vol expressie en emotie, met voortreffelijke dans en voortreffelijke zang.
Uit de mijnstreek
De artiestennaam van María del Mar Suárez is La Chachi. De danseres en actrice komt uit Malaga en combineert flamenco met fysiek theater en hedendaagse dans. Precies dat gebeurt in ‘Taranto Aleatorui’, een voorstelling met een eigentijdse, eigenzinnige interpretatie van Taranto, een flamencostijl, afkomstig uit de mijnstreek van Almería. Van oorsprong is dat een sobere zangstijl, zonder muzikale begeleiding. Taranto Aleatorio’ zou je ook sober kunnen noemen, er is niets overdadig, toch is het een geweldig cadeau.
Shagje draaien
Het publiek ziet op de vloer een vlak dat met rode lijnen is omkaderd. Daarvoor staan twee rode stoelen met de twee speelsters. Ze zitten naast elkaar, murmelen en neuriën. María del Mar Suárez (rode schoenen met hakken) eet uit een zakje, chips of pitten. Lola Dolores (met sneakers) zit naast haar en draait een shagje. Even later steekt ze die aan. Het oogt alsof hier twee vrouwen, buurvrouwen, zussen, zitten te keuvelen en de dag en hun levens doornemen. De locatie kan een parkje zijn, een binnenplaats, in ieder geval een plek zonder enige pretentie. Dit is een afspiegeling van het leven van alledag in een zonovergoten Spaanse stad of dorp.
Explosie is later
Het contact tussen de twee is licht van toon, humoristisch, al is het voor iemand die de Spaanse taal niet machtig is onmogelijk om de tekst letterlijk te volgen. Dat is ook niet nodig, de interactie, de gebaren, de mimiek, de intenties, zijn overduidelijk.
Lola Dolores begint langzaamaan te zingen, zittend op de stoel, nog niet vol expressie, maar meteen al met een krachtige, warme stem. De explosie bewaart ze voor later. Deze voorstelling heeft een duidelijke structuur en wordt stap voor stap opgebouwd. Dat is ook letterlijk zo: María del Mar Suárez staat op de vloer en laat steeds in korte fragmenten zien dat ze de flamenco beheerst, dat die dans met groot gemak uit haar lichaam komt. Dans en verstilling wisselen elkaar af.
Intense interactie
De intensiteit neemt gaandeweg toe. Daar kun je op wachten, maar het blijft beheerst. Ook Lola Dolores staat dan op de vloer, ze zingt, spreekt, stampt op de vloer, danst en klapt ritmisch met de handen. Continu is er interactie tussen de twee en dat contact wordt steeds iets intenser. Er is afstand, nabijheid, humor.
Het lijkt alsof de ontmoeting en de gesprekken die de twee op de stoelen zijn begonnen, op de vloer wordt voortgezet en dat telkens nieuwe onderwerpen zich aandienen om te bespreken. Soms zijn er korte opmerkingen, tussen neus en lippen door, en ook in de beweging zijn verwijzingen naar wat gespreksonderwerpen zouden kunnen zijn. Zo zijn er plots kinderlijke bewegingen, even maar, met een gek dansje. Even later zijn er gebaren met vingers en handen die lijken te verwijzen naar iets ernstigs dat heeft plaatsgevonden. Er is zelfs een korte verwijzing naar de afslag van een golfbal. Waar zouden ze het toch over hebben?
María del Mar Suárez, vaak spelend met haar blauwe jasje en broek, beweegt ook liggend op de vloer. Hedendaagse dans en flamenco komen dan mooi bij elkaar en versterken elkaar. Op deze manier wordt flamenco volledig door hedendaagse dans omarmd en dat voelt als een verrijking. Wat een leuke voorstelling.
FOTO'S: Pjotr Jaruga.