Hier vind je recensies die ik schreef. Het is een selectie, af en toe komt er een bij. Op de site met blogs lees je persoonlijke ervaringen. 

Piet Van Dycke, maker van de voorstelling Glorious Bodies, had het eerder al opgemerkt en verkondigd; de zes oudere acrobaten met wie hij werkt, zijn veel beter dan hij ooit had durven vermoeden. Die wetenschap schept een hoge verwachting. Bij de première van de voorstelling op het circusfestival Circolo blijkt dat die verwachtingen zelfs worden overtroffen. De acrobatische trucs zijn uitstekend. Ze zijn hoger, riskanter dan gedacht en de zes acrobaten, vooral de twee dames, zijn jaloersmakend lenig. En dan is Glorious Bodies ook nog pakkend, ontroerend, doordacht vormgegeven en sterk gechoreografeerd. 

Acrobaten die steeds opnieuw op hun handen gaan staan, de balans bewaren en met beide benen in de lucht enkele meters afleggen. Dan even met de voeten aan de grond om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Weer de handen op de grond, weer de benen kaarsrecht omhoog. Een uur lang. Kan een mens dat?  De negen acrobaten van het Franse circus Collectif D'equilibristes presteren het schijnbaar onmogelijke. Wat zijn die getraind, wat een beheersing.

Een ogenschijnlijk onbeholpen dj die ook komiek is en aan beatboxen doet. Een mix van dans en acrobatiek, soms razendsnel uitgevoerd. Artiesten die driehoog op elkaars schouders door de piste lopen. Acrobaten die synchroon bewegen, elkaar achteloos in de lucht werpen en verder dansen. De voorstelling En Attendent Le Grand Soir (Wachten op de Grote Nacht) van het Franse circusgezelschap Le Doux Supplice heeft alles wat het hedendaags circus bijzonder en vernieuwend maakt.

Losers, dat zijn mensen die veinzen succesvol te zijn en hun uiterste best doen om onvolkomenheden te verbergen. Dat beeld dringt zich op bij het zien van Losers, de boeiende voorstelling van choreograaf Jelena Kostić. Losers is grappig, soms karikaturaal, maar ook herkenbaar en confronterend. De dansers houden een spiegel voor.

De samenleving is op drift, juist als krachtenbundeling noodzakelijk is om de dreigende klimaatverandering het hoofd te bieden.  Panama Pictures verwerkt die boodschap in de overtuigende dansvoorstelling The Weight of Water op een wankel, drijvend object op het water. De mens wil wel, maar eigenbelang verstoort de balans keer op keer, zo blijkt. Het indrukwekkende schouwspel beklijft, de missie ook.

Overdonderend en verpletterend. Muziektheater One Song van Miet Warlop is intens en uitputtend voor acteurs en muzikanten.  Ze gaan door tot ze er letterlijk bij neervallen. Dat is niet alleen imponerend,  bijna intimiderend, het is ook ongemakkelijk en afmattend voor de toeschouwer. Het gaat maar door en door en komt snoeihard binnen.

Bij de vorige solovoorstelling van Elias De Bruyne wachtte het publiek eindeloos op zijn opkomst. In Euhm..., zijn nieuwe, gaat hij meteen los. Shirt uit, broek uit, dansen, springen, huppelen, chaos. Maar als twijfel en schaamte aan de deur kloppen is Euhm... plots invoelbaar, poëtisch en innemend. De Bruyne is een theatermaker om goed in de gaten te houden.

Het is een mooi vooruitzicht: een wandeling naar de zonsopgang. Het is ook een vreemd vooruitzicht, want de beloofde zonsopkomst is 's avonds, in de schemering. Maar op Oerol op Terschelling blijkt dat het Tilburgse theatergezelschap House of Nouws die belofte toch waarmaakt. Al blijft dat lange tijd twijfelachtig.

Meer dan 1500 mensen in Europa doneerden persoonlijke,  typische bewegingen aan levend museum Motus Mori van de Tilburgse choreograaf Katja Heitmann. Wrijven over de buik, vingers knakken, een merkwaardig loopje, de schouders ophalen, het zit in de collectie. Bij Reliquiem, het vervolg op motus Mori,  kan nu iedereen die wil de bewegingen van anderen aan den lijve ervaren. Dat is een intense, warme belevenis.

Houden ze ons een spiegel voor? Jazeker, maar nog meer krijgen we een ferme klap in het gezicht. 'Word wakker! Neem ons serieus! Kijk hoe belachelijk jij jezelf gedraagt!' In Beloved Dear Friend van Dries Verhoeven nemen Afrikaanse acteurs de westerling op een speelse én confronterende wijze op de hak. Ze zetten het westers mensbeeld op zijn kop. De boodschap komt snoeihard binnen.

Geef je onverbloemd  je mening, zelfs al is die vernietigend? Of praat je mensen naar de mond, overstelp je ze met complimenten, terwijl je diezelfde mensen achter hun rug neersabelt? Voor de dwarse Alceste, hoofdpersoon in het kluchtige, dynamische Mission Moliêre, is dat geen vraag. Hij zegt wat ie denkt. Recht voor zijn raap. 

Meteen bij binnenkomst bij de expositie KRAAAN in De Pont wordt de weg versperd door een kudde giraffen, althans de skeletten ervan. Ze zijn vrij groot en gemaakt van kunststof. Een eenheid is de kudde niet bepaald. De giraffen lopen uit de pas en de nekken steken alle kanten uit. Het oogt opstandig.