Hier vind je recensies die ik schreef. Het is een selectie, af en toe komt er een bij. Op de site met blogs lees je persoonlijke ervaringen. 

Er is taart, een lachende vrouw, er valt iets te vieren. Dit is te zien in een film die op een scherm wordt geprojecteerd in de sociaal bewogen voorstelling ‘Light and Desire’ van het gezelschap van de Amerikaanse choreograaf Colleen Thomas. Deze dansvoorstelling heeft een overduidelijke boodschap: er zijn mooie momenten in het leven, genoeg zelfs, maar ook de samenleving van vandaag is geen vanzelfsprekend feest voor vrouwen.

Ze komen uit de oorlog, zijn met hun gedachten bij de oorlog. Met hun hart zijn ze bij dierbaren die elke dag onder de oorlog gebukt gaan, en ze voelen angst, paniek, pijn en verdriet. Dan kun je verwachten dat als zes uit Oekraïne gevluchte danseressen een voorstelling maken dat stuk de brute inval in hun land als uitgangspunt heeft.

Wat een subliem idee en wat prachtig uitgevoerd! In de sterke, hallucinerende performance ‘Mos’ neemt de Griekse danseres en choreograaf Ioanna Paraskevopoulou haar publiek argeloos mee naar het vergane tijdperk van filmhelden als Fred Astaire, John Wayne en Shirley Temple.

Dans, dat is toch veel beweging en geen of weinig tekst? Vergeet het. Niet bij de absurde performance W̶E̶L̶COME van het Franse Compagnie Les Vagues. Er vloeien ontzettend veel woorden, al kun je nauwelijks zien dat die worden uitgesproken. En de bewegingen van de performers dan? Die zijn extreem minimaal, in ieder geval bij aanvang van de voorstelling.

Paaldansen, dat is toch show? Of sport? Topsport? Met POLES bewijst Yvonne Smink dat de discipline waarin ze internationaal uitblinkt, kan uitgroeien tot een artistieke voorstelling waarin haar kwaliteiten, haar kracht, de ongelooflijke beheersing van haar spieren en haar fijne uitstraling uitstekend tot hun recht komen. Ook het object waarin ze beweegt, een stalen constructie die doet denken aan een spin, is intrigerend. Net als de aardse, zachte soundscape die muzikant en componist Isaac Poels live op het podium laat horen.

Het ziet er beklemmend uit en zo voelt het ook. Op de vloer staat een kubus, ingericht als woonkamer. Planten, een stoel, een theepot, twee kopjes. In de kamer leven een man en een vrouw. Niet samen, naast elkaar. Ze zwijgen voortdurend. Sporadisch is er een vraag. 'Hoe gaat het?' 'Best', luidt het afgemeten antwoord. Dan zwijgen ze weer. Langzaam staat de vrouw op en ontsnapt uit de benauwende situatie, via het plafond. Daar hangt een touw waarin ze omhoogklautert. Wat een mooie vondst.

Piet Van Dycke, maker van de voorstelling Glorious Bodies, had het eerder al opgemerkt en verkondigd; de zes oudere acrobaten met wie hij werkt, zijn veel beter dan hij ooit had durven vermoeden. Die wetenschap schept een hoge verwachting. Bij de première van de voorstelling op het circusfestival Circolo blijkt dat die verwachtingen zelfs worden overtroffen. De acrobatische trucs zijn uitstekend. Ze zijn hoger, riskanter dan gedacht en de zes acrobaten, vooral de twee dames, zijn jaloersmakend lenig. En dan is Glorious Bodies ook nog pakkend, ontroerend, doordacht vormgegeven en sterk gechoreografeerd. 

Acrobaten die steeds opnieuw op hun handen gaan staan, de balans bewaren en met beide benen in de lucht enkele meters afleggen. Dan even met de voeten aan de grond om vervolgens weer opnieuw te beginnen. Weer de handen op de grond, weer de benen kaarsrecht omhoog. Een uur lang. Kan een mens dat?  De negen acrobaten van het Franse circus Collectif D'equilibristes presteren het schijnbaar onmogelijke. Wat zijn die getraind, wat een beheersing.

Een ogenschijnlijk onbeholpen dj die ook komiek is en aan beatboxen doet. Een mix van dans en acrobatiek, soms razendsnel uitgevoerd. Artiesten die driehoog op elkaars schouders door de piste lopen. Acrobaten die synchroon bewegen, elkaar achteloos in de lucht werpen en verder dansen. De voorstelling En Attendent Le Grand Soir (Wachten op de Grote Nacht) van het Franse circusgezelschap Le Doux Supplice heeft alles wat het hedendaags circus bijzonder en vernieuwend maakt.

Losers, dat zijn mensen die veinzen succesvol te zijn en hun uiterste best doen om onvolkomenheden te verbergen. Dat beeld dringt zich op bij het zien van Losers, de boeiende voorstelling van choreograaf Jelena Kostić. Losers is grappig, soms karikaturaal, maar ook herkenbaar en confronterend. De dansers houden een spiegel voor.

De samenleving is op drift, juist als krachtenbundeling noodzakelijk is om de dreigende klimaatverandering het hoofd te bieden.  Panama Pictures verwerkt die boodschap in de overtuigende dansvoorstelling The Weight of Water op een wankel, drijvend object op het water. De mens wil wel, maar eigenbelang verstoort de balans keer op keer, zo blijkt. Het indrukwekkende schouwspel beklijft, de missie ook.

Overdonderend en verpletterend. Muziektheater One Song van Miet Warlop is intens en uitputtend voor acteurs en muzikanten.  Ze gaan door tot ze er letterlijk bij neervallen. Dat is niet alleen imponerend,  bijna intimiderend, het is ook ongemakkelijk en afmattend voor de toeschouwer. Het gaat maar door en door en komt snoeihard binnen.