Het zal alles over mij zeggen, over mijn behoefte aan stilte op dit moment. Maar er ligt een verzoek: maak een lijstje voor de Top 2000. Laat ik die oproep dan maar aangrijpen om een pleidooi te houden voor '4.33', de compositie van John Cage. Het is een rare tijd, met veel polarisatie en agressie, dan is een paar minuten stilte een verademing.
Bij het station in Tilburg zie ik ze vaak voorbijrazen: de treinen met containers. Evergreen, Hyandai, China Shipping, Maersk, Maersk, Evergreen, Evergeen. Merknamen op die containers laten zich lezen als een klankgedicht. Uiteraard denk je dan aan de klankdichter Antony Kok die werkte bij de Spoorwegen in Tilburg en mede aan de wieg stond van kunststroming De Stijl. Het bracht me op een idee.
Het zijn de gezichten van het eerste uur: Harrie Verkerk en Rob van Gestel. Zij representeren tentjestheater De Stijle, Want. Net als de meer bescheiden Adrie Pinxten. In hun kleine tentje speelden de Tilburgse acteurs legendarische, korte, hilarische voorstellingen (soms voor slechts een persoon) als Het Wilde Westen, De Apenkast en nu: het ijzersterke Toni Ronaldoni. Sophie Tooten maakte een aandoenlijke documentaire over 35 jaar De Stijle, Want. Over nostalgie, over vergankelijkheid.
Het is meer dan tien jaar geleden. In augustus 2011 kwamen Guus van Hove, toenmalig directeur van poppodium 013, en zijn vriendin Helena Nullett tragisch om het leven. Hij was 44, zij 38. Ze waren In het Amerikaanse Joshua Tree National Park, onderweg naar de boom die is afgebeeld op het album 'The Joshua Tree' van U2. Ze zijn bezweken door de hitte, maar wat er precies is gebeurd? Wat daar aan vooraf ging? Het blijft een raadsel.
Ik heb hem gezien: de grote zwevende olifant. Van dichtbij. Hij hangt in de Kunsthal in Rotterdam. Het immense dier zweeft op zijn holle rug, de vier poten steken in de lucht. Gebogen en krachtig. Alleen de slurf van deze gewichtloze olifant raakt subtiel een witte wand. Dit is 'A Balancing Act', het pakkende, fascinerende, zinnenprikkelende werk van de beeldende kunstenaar Daniel Firman.
Verkeer, festivals, uitgaan. Muziek, sirenes, getoeter, boren, graven, geschreeuw. In de stad is altijd rumoer. Die drukte trekt me, maakt me nieuwsgierig. Maar ik ben ook uitermate blij met de stilteplekken in de stad. Sommige mensen zoeken stilte in een kerk en dat snap ik wel, al heb ik niet zo veel met de boodschap die daar wordt verkondigd. De stilte en de leegte zijn er bijzonder aangenaam. Ook de kunst biedt zo zijn stilteplekken in Tilburg, zoals de Toren van Stro in de LocHal.
Het klinkt als een uitdaging. Wandel met choreograaf Jelena Kostić door Tilburg, de stad die je zo vertrouwd is, en zie dan de stad met andere ogen. Dat is de verlokking van de locatievoorstelling Blind Spot. Deze dansvoorstelling én wandeltocht blijkt een aangename beleving. En wat werkelijk zo is: de choreograaf heeft gelijk. Ik zie nieuwe dingen.
De Westhoek in Vlaanderen stinkt naar oorlog. Naar gekte. Nog steeds. Op elke hoek van de straat zijn herinneringen aan 14-18, aan de allesvernietigende, mensonterende Eerste Wereldoorlog. Maar er is ook bijzondere kunst, zoals op het kunstenfestival in Watou. Daar word je een stuk blijer van. Make art not war.
Het kan aan het zonnige weer liggen, de fijne temperatuur, maar de dag dat ik buitenexpositie Lustwarande in de Oude Warande, het statige Tilburgse Sterrenbos, bezocht, voelde het evenement licht en speels. Een boom met vliegers en De Worstman hielpen daar een handje bij.
Dit moet ik even kwijt. Dan is het uit mijn hoofd en in jouw hoofd. Ik heb vrij veel gereisd en zag over de hele wereld archeologische opgravingen en tempels van oude culturen. In Cambodja en Myanmar, in Mexico en Guatemala, in Egypte, Syrië, Libanon en Jordanië. . Maar nergens ben ik de restanten tegengekomen van de eerste nederzettingen van Absurdistan.
Laat ik met de deur in huis vallen. Ik heb een grote bewondering voor Joop Mulder. Hij is bedenker en organisator van het Oerolfestival op Terschelling en hij haalde ook locatievoorstelling De Reuzen van theatergezelschap Royal de Luxe naar Leeuwarden. Maar Joop is niet meer. In 2021 is hij gestorven. Dat tragische nieuws raakte me diep.