Singer-songwriter Ara verwerkt leed van zijn Armeense familie in zijn liedjes

Hij schreef met succes songs voor muzikanten in Los Angeles, maar nu is het de hoogste tijd dat het publiek de stem van Ara zelf gaat horen. De Tilburgse singer-songwriter lanceert binnenkort zijn eerste EP en in juli is er een theatershow met liedjes over zijn eigen achtergrond, zijn band met Armenië en over mensen die voortdurend op de vlucht zijn voor oorlog en geweld.

Ara Abrahamian is geboren in Nederland, zijn moeder was zwanger van hem toen zij voor het geweld in Armenië op de vlucht sloeg. Het was de periode van de eerste oorlog in Nagorno-Karabach (1988-1994). Hij leefde met zijn familie in een vluchtelingencentrum in Winschoten en verhuisde daarna met het gezin naar Tilburg. Daar woont hij nog, met zijn vader en zijn jongere broer. Zijn moeder overleed toen hij eenentwintig jaar oud was. Dat had een grote impact op zijn leven.

Na de middelbare school studeerde Ara Abrahamian rechten aan Tilburg University. Op die universiteit had hij een administratieve baan, maar in toenemende mate leeft hij van muziek. Daar ligt zijn hart, daar gaat hij helemaal voor. Met haast, want te lang heeft hij in de schaduw geopereerd, zo vindt hij zelf.

Voorprogramma Racoon

De nadruk in zijn jongere jaren lag op een veilige, maatschappelijke loopbaan. Dat past bij de verwachtingen van een immigrantenfamile, zo blikt hij terug. “Naar de universiteit gaan, rechten studeren, dat garandeert een stabiele toekomst, zo dachten mijn ouders. Zij zijn naar Nederland gekomen voor een betere toekomst en wensten dat ook voor hun kinderen. Een carrière in de muziek is mooi, maar tegelijkertijd riskant.”

Onzekere toekomst

Hij gaat die onzekere toekomst aan, met al zijn energie, en ineens zet hij flinke stappen. De zanger/muzikant speelde in het voorprogramma van de Nederlandse band Racoon, hij werkt aan zijn eerste EP en heeft twee singles uitgebracht. Begin juli is in de Studiozaal van Schouwburg & Concertzaal Tilburg de première van zijn theaterprogramma waarin hij wordt begeleid door een band, strijkers én een fluitist die op de duduk speelt. Dat is een traditioneel dubbelriet-blaasinstrument uit Armenië, gemaakt uit abrikozenhout. Het instrument heeft een warme, melancholische klank.

Eerste gitaar gekregen van zijn vader

Op jonge leeftijd lag de nadruk op het volgen van een opleiding, maar ook toen was Abrahamian in zijn vrije tijd al druk met muziek. Hij volgde gitaarles, onder meer bij dans- en muziekschool Factorium. Zijn eerste gitaar kreeg hij van zijn vader. “Ik vertolkte covers en maakte filmpjes voor YouTube, onder meer met nummers van Linkin Park en andere rockbands, maar dan in een akoestische versie. Sommige filmpjes bereikten een half miljoen views, maar ik heb ze allemaal offline gehaald. Ik maak nu andere muziek, met eigen, persoonlijke nummers.”

Rond zijn eenentwintigste voelde hij dat zijn toekomst niet in de rechten lag, maar in de muziek. Dat kwam in een stroomversnelling toen een vriend van hem naar Los Angeles ging om te proberen daar een platencontract te veroveren. Of Ara met hem mee wilde gaan? “Dat heb ik gedaan en ik heb vijf jaar op en neer gereisd tussen Tilburg en Los Angeles. Ik schreef nummers voor artiesten, vaak in de folkscène en speelde zelf op straat om geld te verdienen. De tipcultuur in Amerika is veel beter ontwikkeld dan in Nederland. Buiten spelen is ook een manier om nummers uit te proberen, om veel meters te maken als muzikant. Maar mijn echte baan was schrijven voor anderen. Ik kon ervan leven.”

Lijden onder gewelddadige conflicten

Gaandeweg ging hij songs over zijn eigen leven schrijven en vertolken. “Thuis en familie zijn onderwerpen die ik graag beschrijf, die zijn belangrijk voor me. Het gaat over een soort van heimwee en de jeugd in Armenië die ik nooit heb gehad. Ik ben in Nederland opgegroeid, maar het had ook Armenië kunnen zijn en dat roept vragen op. Hoe was mijn jeugd geweest als ik daar was geboren? Er is een blijvend gevoel van anders zijn. Thuis met mijn vader en broer spreken we Armeens en ik ken de cultuur en waarden van het land.” Stof genoeg om over te schrijven, vaak met een melancholische ondertoon.

Op de vlucht voor oorlog

In de geschiedenis van zijn familie speelt oorlog en verplaatsing een grote rol. Het leven van zijn opa en oma is getekend door de Armeense genocide (1895 – 1923) en een vlucht naar Syrië. Zijn ouders vluchtten tijdens de oorlog in Nagorno-Karabach en ook andere familieleden lijden onder gewelddadige conflicten. “Toen ik nog rechten studeerde, was ik ook met dat thema bezig, maar dan vanuit geopolitiek oogpunt, nu verwerk ik het in mijn nummers.”

Het zijn soms zware onderwerpen, zo constateert hij zelf. “Niet dat ik zware muziek wil schrijven of zwaarte wil brengen, maar ik kan niet anders. Het is nu eenmaal wie ik ben. In het verleden, de jaren zeventig, de periode van de grote protesten, zongen meerdere artiesten over maatschappelijke onderwerpen, denk aan Bob Dylan en Green Day, dat is nu minder.”

Muzikanten van de Rockacademie

Het gevoel van op de vlucht zijn, ontheemd raken, ligt dicht hij hem en dat bepaalt de sfeer in zijn muziek. Hij weet dat veel mensen ontheemd zijn en denkt dan ook aan mensen in Oekraïne en Gaza.

In 2024 speelde hij in het voorprogramma van Racoon. “Ik stond op het podium met een band met muzikanten van de Rockacademie. Samen met de muzikanten van Racoon gingen we op tour en speelden onder meer in Oosterpoort in Groningen. Ja, dat staat goed op mijn cv.” Ook heeft Ara Abrahamian nauwe banden met het PopHuis in Tilburg.

De singer-songwriter heeft twee singles uitgebracht: ‘Meadows’ en ‘Ruins’. Ze hebben beide een duidelijke band met het land van zijn ouders. Meadows(weilanden) is geschreven in Armenië. “Ik was bij het oude huis van mijn moeder. Het ligt prachtig in de heuvels, er is natuur, er is weidsheid. Ik zat in het gras en maakte het nummer. Het voelde alsof die song mij daar heeft gevonden, alsof die in de lucht hing. De tekst gaat ook over die plek. Het is er mooi en tegelijkertijd tragisch, want het gebied heeft geleden onder de vele conflicten.”