Bij de fascinerende dansvoorstelling The End part 2 van Arno Schuitemaker voelt het alsof je op een dynamische clubavond bent, vol met zich uitputtende, zich uitlevende dansers. Ze zijn live te zien, maar ook sterk uitvergroot, door middel van projecties ook op immense doeken. Dat levert krachtige beelden op en dat in combinatie met de pulserende dwingende muziek, maakt The End... tot een voorstelling om je vingers bij af te likken.
Dit dansfeest mag best een lange avond worden. Maar de sfeer verandert plots. Het laatste deel van The End part 2 heeft veel weg van een feestje dat te vroeg is afgelopen, het is een afscheid in mineur. Wat een wonderlijke opbouw van een voorstelling.
Choreograaf Arno Schuitemaker, opgeleid in Tilburg, maakte meerdere voorstellingen met de sfeer van een club-event, zoals het hypnotiserende If You Could See Me Now. Die sfeer heeft The End part 2 deels ook. Deze nieuwe voorstelling is een intens golvende mix van dans, sound, projecties en beeld.
Meerdere ruimten
Het stuk begint ingetogen. In de ruimte hangen twee gaasdoeken, over de hele lengte van podium. Ze delen het speelvlak in drie compartimenten. Ook aan de zijkanten hangen grote schermen, van de vloer tot aan het plafond. De drie dansers, Mark Christoph Klee, Ivan Ugrin en Angelo Petracca, staan voor zo'n doek, dicht bij het publiek op de tribunes, de ruimte om te bewegen is beperkt.
De opbouw van de beweging is uitstekend te volgen. Dat begint met het lopen in cirkels op de plaats. Daar komt een hopje bij, vervolgens een sprongetje. Niet veel later komen steeds meer bewegingen vanuit de romp en de schouders. De dansers bewegen uitbundig met hun armen, de dans wordt steeds intenser.
Indringend, bonzend
Waar de drie in het begin synchroon bewegen en op hun plaats blijven, daar laten ze steeds meer een eigen interpretatie zien en lopen ze door elkaar en langs elkaar. De stevige sound is indringend, bonzend en repeterend en jaagt de drie performers vanaf het eerste moment op.
Energieker
Een danser verdwijnt achter het gaasdoek, gaat naar een andere afgescheiden ruimte. Voor het publiek is dat goed te zien. De dansers lijken op elkaar te reageren, ook al zijn ze van elkaar gescheiden. Ze zoeken hun weg, met en zonder elkaar.
De live-dans krijgt een extra dimensie door projecties van de drie dansers op de gaasdoeken en de schermen aan de zijkant. Ze dansen heftiger en energieker. De immense beelden op de doeken lopen door elkaar heen en het lijkt alsof je op een club-event bent met heel veel dansende mensen.
De beelden zijn eerder opgenomen en gemixt met live-beelden. Alles loopt door elkaar en is toch verbonden. In de sound zijn stemmen te horen. Dit enerverende middenstuk van de dansperformance is betoverend. Het stuk mag zo eindigen, maar het liefst niet meteen.
Kentering boeit
Even is het donker. De drie performers zijn terug. Ze zitten op de vloer in een zwarte slip. De bewegingen zijn traag en ook even synchroon, de dansers reageren op elkaar, zijn spiegels van elkaar. Het kost even tijd, maar ook deze kentering boeit, tegelijkertijd komen bekende bewegingen van het begin terug.
Van de clubsfeer blijft niets over. Dat wordt nog versterkt als de performers de gaasdoeken een voor een naar beneden trekken. Ze zoeken elkaar op, leggen hun hoofden op elkaars schouder, omarmen elkaar.
Einde. Van wat?
Het contact tussen de drie is intens, intiem en echter, veel dichterbij dan in de clubscene, maar het slot ademt ook weemoed. Dit einde van het stuk en ook de titel The End roepen vragen op.
Zelf zegt hij daar dit over: ...'kan intimiteit een aanjager zijn tot verandering zelfs als we ons eerst moeten bevrijden van geesten die ons achtervolgen, om vervolgens een nieuw hoofdstuk te laten ontstaan.'
Slaat choreograaf Arno Schuitemaker een andere weg in? Is dit het eind van zijn reeks dans-performances met een clubsfeer als uitingsvorm? De toekomst zal het leren.
Gezien: De Nieuwe Vorst Tilburg
FOTO'S: Bart Grietens