Mikolaj zoekt onderdak bij de stationspiano

Deze week ontmoette ik Mikolaj. Hij zit op het bankje in de hal van het station, springt plots op en neemt plaats achter de zwarte piano. Met een peuk tussen zijn lippen en een versleten jas om zich warm te houden plaatst hij zijn vingers op de toetsen. Het ene moment nog lijkt hij een zwerver, het moment erna is hij een ervaren pianist. 

De dakloze Mikolaj komt uit Polen. Hij raakte zijn baan en zijn huisvesting kwijt, zo vertelt hij met zachte stem. Zo krachtig hij de toetsen van de piano beroert, zo zacht rollen de woorden uit zijn mond. Het is moeilijk om je ellende aan een vreemde te vertellen.

Chopin en Oginski

Hij heeft honger, zo zegt hij en speelt ondertussen kundig muziek van Poolse componisten: Chopin en Oginski. Het ziet er gemakkelijk uit, wat het niet is. Hij rijgt de composities aan elkaar.

Bij elk fragment geeft hij uitleg. "Dit is polonaise in F minor, opus 44 van Chopin, het is de lievelingsmuziek van mijn oma', en even daarna: 'Van deze muziek houdt mijn moeder, dit vindt mijn vader mooi. Mijn stiefvader houdt hier van."

Tijdens het spelen stelt hij zijn familie aan me voor. Met zijn hoofd is hij bij de muziek, misschien nog wel meer bij thuis.

Een man loopt voorbij en kijkt me indringend aan. Volgens mij is hij ook dakloos.  '"his is my friend. He is a good musician. He is good." 

Mikolaj speelt door. Luid, erg luid. Geconcentreerd. Nog meer muziek van Chopin, hoe kan het anders als je in Polen bent opgegroeid, maar ook een flard van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi. Een gestippelde duif wandelt aan zijn voeten voorbij en schudt met zijn kopje. 

Vader speelde ook piano

Met de ogen op de toetsen gericht vertel Mikolaj dat zijn vader hem vanaf zijn vierde jaar pianoles heeft gegeven. Zijn pa speelde piano en gitaar. Vooral in gitaar blonk hij uit.  

Ook heeft Mikolaj muziek staan op Soundcloud. Zoek maar even op Micon/Mikolaj M. 

Zoveel talent, zoveel ellende

Het is schrijnend. Een jongen met talent. En hij kan vast nog veel meer dan pianospelen. Maar ook een jongen zonder perspectief en op dit moment zonder onderdak.

Voor een bed en een maaltijd is hij afhankelijk van de opvang, zo zegt hij. En het is helemaal nog niet zo lang geleden dat hij in Polen orgel speelde in de kerk. Zijn leven staat op zijn kop.

Ik heb hem meegenomen naar de shoarmatent bij het station en vermoed dat hij na de döner nog lange tijd op de piano heeft gespeeld zodat zijn familie weer dichtbij hem is.

Ik gun die jongen een toekomst en een dak boven zijn hoofd. Ook hoop ik dat hij onderdak vindt in de muziekscene. 

Mikolaj is geen uitzondering. Te vaak leven mensen op straat. Omdat ze pech hebben, omdat het leven anders loopt dan ze willen. Te vaak buiten hun schuld om. 

 

Mikolaj voelt zicht thuis bij Chopin